Dan is eindelijk de dag gekomen waar we zo naar uitgekeken hebben. De pups mogen zelf pap eten. Te beginnen met een keer per dag en dan langzaam opbouwen. Daarmee komt er een einde aan de bijvoedingssessies per pup apart. Want hoewel Caprice zich prima van haar taak als moeder kwijt was ze toch niet in staat om ze op eigen houtje genoeg te laten groeien. Geregeld wisselen met aanleggen en extra melkgiften tussendoor waren nodig, ook ’s nachts. Nu kunnen ze zelf naar behoefte hun buikje rond eten.

Dat vergt wel enige oefening. Sommigen eten keurig, met alleen het snoetje in de schaal. Maar anderen hebben echt het gevoél nodig dat er pap is en moeten er met de voorpootjes in gezet worden voor ze in de gaten hebben waar al dat heerlijks vandaan komt. Maar dan gaat de schaal ook tot de bodem leeg. Na het eten poetsen met een warme vochtige handddoek en dan lekker uitbuiken onder de lamp. Ik hoor alleen nog maar tevreden kreuntjes. En een kwartiertje later als mama langskomt lusten ze ook best nog wel een toetje.